Cameron Highlands – plantacje herbaty i niesamowite lasy

Trekking trasą nr 10 na szczyt Jasar i dalej trasą nr 6 do Cameron Valley

Po powrocie z wycieczki robimy przerwę na posiłek i przed 14 ruszamy po przygodę. Zbierające się na niebie chmury nie zwiastują niczego dobrego. Normalnie robienie takiego trekkingu w tropikalnym lesie, z prawdopodobieństwem deszczu równym 90%, nazwałabym mało odpowiedzialnym. Ale okazuje się, że nawet ja pozwalam sobie czasami na odrobinę nieodpowiedzialnego szaleństwa 😀

Zaczynamy schodząc z głównej drogi prowadzącej z centrum Tanah Rata, w kierunku Ringlet. Mijamy zabudowania H2O Apartment i przechodzimy przez teren budowy szukając jednocześnie oznaczeń szlaku. Powinniśmy zobaczyć podniszczoną drewnianą tabliczkę z niebieskim napisem „jungle walk no 10”. Kiedy już przejdziemy przez budowę i znajdziemy się w lesie, szlak nie powinien budzić naszych wątpliwości. Oczywiście raz na jakiś czas dobrze sprawdzić nasze położenie w aplikacji maps.me.

Trasa prowadzi nas przez wilgotny las, odrobinę śliską ścieżką. Im głębiej, tym bardziej klimatycznie. Drzewa są coraz bardziej omszałe, zwisające liany, paprocie, dźwięki otaczającej nas przyrody. Po raz drugi dzisiejszego dnia podziwiamy mossy forest.

Po drodze mijamy bardzo niewyraźną i zniszczony znak informujący o skrzyżowaniu z trasą nr 11. Nie zbaczamy z drogi i idziemy cały czas prosto. Po wyjściu z gęstego lasu na otwartą przestrzeń zobaczymy szlak biegnący z lewo, w dół – to skrzyżowanie z trasą nr 6. Na razie nie skręcamy i idziemy zdobyć szczyt Jasar (1696 m n.p.m.). Przy dobrej widoczność rozpościera się stamtąd wspaniały widok na całą okolicę. My niestety nie widzieliśmy niczego poza chmurami, ale chyba nie zamieniłabym tego klimatu na żaden inny. Schodzimy z Jasar tą samą drogą, którą weszliśmy. W międzyczasie lekka mżawka, która towarzyszyła nam od początku trekkingu, zaczyna przeradzać się w deszcz i to taki dosyć intensywny. Zakładamy nasze przeciwdeszczowe palta i wracamy do skrzyżowania szlaków, aby trasą nr 6 rozpocząć schodzenie. Nie wiemy jeszcze co czeka nas za chwilę!

Idziemy przez zarośla i krzaki, a deszcz cały czas przybiera na sile. Ścieżka staje się coraz bardziej śliska i błotnista. W końcu przychodzi czas na gwóźdź programu, który stanowi schodzenie w dół po bardzo stromym szlaku spływającym błotem. Na szczęście, dla wszystkich nam podobnych, zamontowano wzdłuż ścieżki gumowy wąż, po którym możemy się spuszczać z dół. Nigdy nie uprawiałam wspinaczki, a ewentualne linki na trasach służyły mi tylko asekuracyjnie. Walka trwała dosyć długo, z wysiłku i emocji drżały mi kolana i ręce. Michał w międzyczasie przeklina mnie i wygraża, że już więcej nigdzie ze mną nie pójdzie. A ja mruczę pod nosem mobilizując samą siebie: K***, dasz radę! 😀 Na szczęście daliśmy radę oboje. Ubłoceni, wycieńczeni, ale zadowoleni i uśmiechnięci od ucha do ucha. Po wszystkim nieśmiało muszę przyznać, że trochę liczyłam na taką przygodę w dżungli. 

Schodzimy z błotnistej stromizny i idziemy dalej już bez większych trudności. Nad nami słupy wysokiego napięcia wyznaczają szlak. Po drodze mijamy farmy warzyw i owoców. Część roślin zamknięto w foliowych tunelach, a innymi obsadzono grządki.

Deszcz ustał całkowicie, a naszym oczom powoli ukazują się pola herbaty drugiego pod względem wielkości producenta w Malezji, czyli Bharat Tea Plantation. Jeszcze zanim na dobre trafimy do cywilizacji, szybkie pranie w przepływającym strumyku. Próbujemy zmyć z siebie trochę błota, żeby nie budzić sensacji wśród ludzi. Jesteśmy padnięci, więc po spacerze wśród herbacianych drzewek idziemy odpocząć przy filiżance aromatycznego napoju w Cameron Valley Tea House, czyli w jednej z herbaciarni na polach Cameron Valley. Siedzimy na tarasie z pięknym widokiem i delektujemy się smakiem czarnej herbaty. 

Do Tanah Rata wracamy taksówką, nawet nie próbujemy się targować, brak nam na to sił.

Wieczorem idziemy na poszukiwanie pralni, którą znajdujemy w tej okolicy. To mała samoobsługowa pralnia połączona z kawiarnią. Bardzo przyjemne miejsce, gdzie czekając na czyste ubrania można przekąsić coś i porozmawiać z sympatyczną obsługą. Albo spotkać przypadkiem ziomków z Instagrama! Świat jest mały 😀